Sevgili Günlük,

“Bugün çok sevdiğim işimden ve şirketimden ayrıldım. Evet, doğru tahmin ediyorsun İSTİFA ettim. Çünkü hak ettiğim, beklediğim ve istediğim terfi bana değil, genel müdürümüzün kuzeninin oğluna verildi. Madem beni benden başkası üzemez ya da beni benden başkası mutlu edemezdi, bende kendimi mutlu etmeliydim.

Bir zamanlar ben…

…bugün ilk gün çok heyecanlıyım.

…işimi çok seviyorum, arkadaşlarımı çok seviyorum.

…her şey çok güzel, burada emekli olabilirim.

…bugün mesaiye kaldım, o işi almamız için çalışmam gerekiyor.

…işi aldık, patron terfi için bana göz kırptı. Sanırım emeklerim karşılık bulacak.

…yine mesaideyim, neyse önemli değil, yöneticim çalışmalarımın farkında.

…performans görüşmeleri zamanı, beklenen gün geliyor.

Bugün ben…

…masamda ne çok özel eşya birikmiş.

…herkesle tek tek vedalaşmalıyım.

…yarın işsiz ilk günüm acaba ne yapsam?

…alt çekmecede kırmızı kravatımı unuttum…”

         Kaçımız buna benzeyen bir şey yaşadık bilmiyorum ama yaşayanlar için onurlu gidişin bu olduğunu düşünüyorum. Burada özellikle belirtmem gereken özsaygı ve özgüven duygumuzun hayatımızdaki önemidir. Bir çalışan her şeyden önce bir insan ve kendisine değer vermeli bir insan. Asla ama asla kendinizden taviz vermeyin. Haksızlık karşısında boyun eğmeyin. Ve zamanı geldiğinde gitmesini bilin.

         Tüm çalışma arkadaşlarım için kariyerlerinde hak ettikleri yere gelmelerini diliyorum.